فتروس که از فرشتگان مقرب الهی بود و همیشه به اوامر الهی عمل می کرد در انجام وظیفه خود کاهلی وسستی کرد قرار بود خداوند

متعال او را مجازات کند حق به او فرمود بین مجازات دنیوی و اخروی انتخاب کن بلافاصله گفت مجازات دنیا و مجازات بسیار سخت جهنم را

نمی خواهم او به مزه چشم اویزان شد در حالی که دودبه سمت بالا وچشم او  و بال وپرش شکسته بودبا این مجازات ها باز از عذاب جهنم

دوری کرد و مدتی او در این حال بود تا روزی دید سیلی از ملائکه به رهبری جبرئیل به جایی می روند پرسید شما کجا می روید جبر ئیل پاسخ

داد به خواست خدا به سمت پیامبر اخر الز مان می رویم تا تولد امام حسین (ع) را تبریک بگوئیم فتروس التماس می کند مرا با خود ببرید از

سوی خدا اذن می اید و خدا فرمود من او را تا امروز نگه داشتم تا عظمت سید الشهدا  نشان داده شود وقتی فرشتگان نزد پیامبر(ص)

رسیدند فتروس غمناک در جایی نشست پیغمبر او را دید و از جبرئیل(ع) پر سید این فرشته چرا غمگین و بال و پر شکسته است. جبرئل

فرمود او امده از این نوزاد امام حسین(ع) تبرک جوید پیغمبر(ص) نوزاد را اورد. ندا امد از جانب پروردگار متعال که خود را به او بمال و او را

در بر گیرو بدین ترتیب او شفا یافت وخوشحال با بال و پرش پرواز میکرد و میگفت کیست مثل من ازاد شده توسط حسین بن علی(ع)

بی سر و سامان تو ام یا حسین(ع)          دست به دامان تو ام یا حسین(ع)

جان علی سلسله بندم مکن(ع)              گر دم از خاک بلندم مکن

تربت تو بوی خدا می دهد                        بوی حضور شهدا می دهد

مشعر حق عزم منا کر ده ای                 با جگر شیعه چه ها کر ده ای

چیست شفا بخش دل ریش ما               چیست به جز یاد گل روی تو

عاقبت این عشق هلاکم کند

ای انیس خلوت شبهای من                  می چکد نام تو از لبهای من

محو کن در باده ات جام مرا                  کر بلائی کن سرانجام مرا

یا علی لعل عقیقی جز تو نیست        هیج درویش حقیقی جز تو نیست

لنگ لنگان طریقت را ببین                   مردم دور از حقیقت را ببین

مست مینای ولایت نیستند                 سر خوش از شهد هدایت نیستند

خیل درویشان دکان اراستند               کام خود را تحت نامت ساختند

یوسف ما را به چاه انداختند

کیستند اینان رفیق نیمه راه              وقت جانبازی به کنج خانه ها

دل به کشکول و تبرزین بسته اند       بهر عدالت تیغ زرین بسته اند

یا علی(ع) بار دگر اعجاز کن              مشتهای کوفیان را باز کن

تشنگی در ساعرم لبریز شد            زخم تنهایی فساد انگیز شد

اتشی انداخت در جان وتنم              کین چنین بر اب و اتش می زنم

تاول ماسور را مرهم کجاست           مرهم زخم بنی اذم کجاست

 مرهم ما جز تولای تو نیست            یوسفی اما زلیخای تو کیست

علی(ع) کیست؟       ایینه حق نما      نماینده مهر و قهر خدا

پیمانه گردان حق                         ترازوی اعمال مردان حق

ز صبح ازل تا غروب ابد                 قلم بر ولای علی(ع) نقش زد

الهی به خون گلوی حسین          به خون خفتهگان تبوک وحنین

الهی به رزم اوران احد                            که در خون خود

به انان که از چشم تیر و کمان                ندیدند راهی جز اسمان

مرا سیره ای چون ابوذر بده                     زبانی چونان تیغ حیدر بده

که کوشم به ابلاغ حکم خدا                     چه باک که سرم از تنم گردد جدا

در ان مجلس که شور و شعور است         چراغ معرفتها سوت وکور است

تو ای دل بنده ازاد او باش                        به هر حال که هستی یاد او باش

یکی را گو سر وپا عیب دارم             یکی گوید زبان از غیب دارم

نمیدانم چه هستم هر چه هستم     قلم چون تیغ میرقصد به دستم

الا ساقی مستان ولایت                 بهار بی زمستان ولایت

از ان جامی که دادی کربلا را           بنوشان این خراب مبتلا را

چنان مستم کن از یکتا پرستی        که از اهم بسوزد کل هستی

هزاران راز را در من نهفتی              ولی در گوش من این گونه گفتی

ز احمد تا احد یک میم فرق است      جهانی اندر این میم غرق است

یقینا میم احمد میم مستی است      که سرمست از جمالش چشم هستی است

ز اجمد هر دو عالم ابرو یافت            دمی خندید و هستی رنگ و بو یافت

اگر احمد نبود ادم کجا بود                 خدا را ایه محکم کجا بود